Ενα μικρό άσπρο τριαντάφυλλο.

Mία φορά και έναν καιρό ήταν ένα όμορφο μαγικό ανθοπωλείο. Εκτός από μαγικό είχε ακόμη μία ιδιοτροπία, πουλούσε μόνο λευκά και κόκκινα λουλούδια. Κάποια μέρα ήρθαν πολλά όμορφα τριαντάφυλλα μέσα σε αυτά βρισκόταν και ένα λευκό τριανταφυλλάκι. Όμως

ο βοηθός του ανθοπώλη μπερδεύτηκε. Έτσι εκείνο κατέληξε στο βάζο με τα κόκκινα τριαντάφυλλα.  Αυτά το έσπρωξαν πίσω-πίσω στο ψυγείο λέγοντας του: «Εσύ δεν έχεις θέση εδώ! Εμείς πρέπει να βρούμε γρήγορα σπίτια να στολίσουμε, να μας δει ο κόσμος και να χαίρεται! Κάτσε εκεί!» Εκείνο φώναζε και παραπονιόταν, αλλά, αυτό δεν άλλαξε κάτι. Όσοι ήθελαν άσπρα τριαντάφυλλα κοίταζαν το άσπρο βάζο, όσοι ήθελαν κόκκινα το κόκκινο. Πολλοί πελάτες έρχονταν και πολλά λουλούδια έφευγαν. Πήγαιναν σε βάζα χαρούμενων σπιτιών, σε ανθοδέσμες γάμων, σε μπουτονιέρες, στα χέρια αρρώστων για περαστικά κάποιοι έβλεπαν το μικρούλι και το έλεγαν στο βοηθό, αλλά, αυτό δεν άλλαξε κάτι. Πολλά ακόμη τριαντάφυλλα ήρθαν και έφυγαν, εκείνο όμως παρέμενε εκεί. Ο Καιρός πέρναγε και τελικά εκείνο σιώπησε. Αν και έχασε την φωνή του κάθε μέρα γινόταν ακόμη πιο εκθαμβωτικό. Τώρα όλοι το θαύμαζαν, αλλά, και αυτό δεν άλλαξε κάτι. Ένα πρωί σαν να άφησε ένα μικρό αναστεναγμό. Ο κορμός του έγινε μονομιάς μαύρος και  όλα του τα λευκά πέταλα σε έναν μαγικό χορό έπεσαν καταγής. Ο βοηθός έκλαψε πικρά σαν κατάλαβε τι είχε κάνει. Το αγαπούσε τόσο πολύ! Ήθελε να το βλέπει κάθε μέρα, αλλά, δεν μπορούσε να το αγοράσει και έτσι από φόβο μήπως το χάσει δεν του άλλαξε ποτέ θέση. Πήρε και φύλαξε όλα τα μικρά σαν ραγισμένα  λευκά πέταλα. Ποτέ δεν ξαναέκανε το ίδιο λάθος. Όμως αυτό δεν άλλαξε κάτι.