Και θυμώνω

Είναι και μερικές μέρες, που και όλο πληθαίνουν, που όλο που διαρκούν παραπάνω, που τα πάντα με θυμώνουν. Με θυμώνει η ευγένεια, με θυμώνει η καλοσύνη, με θυμώνει ο,τι εγώ πιστεύω ότι δεν αξίζει. Ο,τι δεν είναι απλό με οργίζει. Και τίποτα τελικά δεν είναι απλό και γω χολιάζω και θέλω να ουρλιάξω. Μα η φωνή δεν βγαίνει. Ποτε της δεν βγαίνει. Ανεβαίνει και με πνίγει. Κλείνει την καρδιά μου. Κλείνει τα πνευμόνια μου. Αλλα δεν βγαίνει να ξεσπάσει. Είναι σαν να κουβαλάω ένα τέρας στις σκέψεις μου και αυτο να τις εξουσιάζει. Να δηλητηριάζει τις αισθήσεις μου, τα αισθήματα μου. Και τότε σιχαίνομαι τον εαυτό μου και η οργή μου μεγαλώνει. Και ριζώνει. Και κρύβεται πιο βαθιά. Ελπίζω κάποια μέρα γρήγορα αυτή η οργή ή να πεθάνει ή να με σκοτώσει γιατι και οι δυο μαζί είναι δύσκολο να ζούμε.