Κενές Σελίδες.

Οι κενές σελίδες είναι γεμάτες συναίσθημα. Ο συγγραφέας έχει ελπίδα ότι θα γεμίσουν. Και ο συγγραφέας που έχει μάθει να ματώνει πάνω σε αυτές τις γεμίζει. Τότε η ελπίδα και το όνειρο γίνονται πραγματικότητα. Και τότε αμφιβάλει. Μήπως τις γέμισα με μπούρδες; Μήπως άθλια ξόδεψα χρόνο, μελάνι και χαρτί; Νευριάζει. Ντρέπεται. Ζητά επιβεβαίωση και παρουσιάζει τις γεμάτες σελίδες στους ανθρώπους που αγαπά, αλλά εκείνοι ποτέ δεν είναι αντικειμενικοί και αυτός το ξέρει. Τότε απευθύνεται σε ανθρώπους που σέβεται. Ξέρει ότι ακόμα και αν πονέσει η αλήθεια είναι καλύτερη. Έρχεται όμως η στιγμή που και αυτοί τον επιβεβαιώνουν. Τι υπέροχη ανακούφιση, Θεέ μου! Αποκτά θάρρος! Παίρνει τις σελίδες και τις μοιράζεται με όλον τον κόσμο. Εκείνη την στιγμή σείεται ο κόσμος του. Έχει κάνει την υπέρβαση. Κάποιος άλλος συγγραφέας πιο ματαιόδοξος από κείνο σίγουρα ήξερα ότι θα φτάσει εκεί, εκείνος όμως όχι. Το θέμα είναι ότι έφτασε τελικά, έπιασα έναν στόχο που δεν ήξερε καν ότι είχε, να μοιραστεί όλον του τον κόσμο με τους άλλους, νιώθει περήφανος και εκτεθειμένος, ξέρει ότι θα συνεχίσει να το κάνει αυτό για πολύ καιρό ακόμη. 
 Όμως υπάρχουν ακόμη αυτοί που κοιτούν την κενή σελίδα γεμάτοι απελπισία γιατί ποτέ δεν θα την γεμίσουν και το ξέρουν αλλά συνεχίζουν να αγοράζουν τετράδια. Μικρά και Μεγάλα. Με μικρές γραμμές, με μεγάλες γραμμές, χωρίς γραμμές. Γράφουν τις δυο-τρεις πρώτες σελίδες και μετά τα καταχωνιάζουν από ντροπή μην ξέροντας τι να τα κάνουν γιατί η σκέψη δεν βγήκε ποτέ στο χαρτί. Μετά ξεχνάν την αποτυχία και αγοράζουν καινούρια τετράδια. Αυτοί δεν θα βρουν ποτέ κοινό, γιατί αναζητούν την δόξα και όχι την λογοτεχνία. 
 Η γραφέας αυτού του κειμένου δεν ξέρει σε ποια κατηγορία να κατατάξει τον εαυτός της, αλλά ανησυχεί ότι μπορεί να ελπίζει για τα λάθος πράγματα. 
 Αναγνώστη να ξέρεις ότι θα προσπαθήσει τις σελίδες να γεμίσει, να ματώσει, να πονέσει, τις ατέλειες και τα λάθη να διορθώσει.