Όμως εγώ πονάω.

Η αγάπη δεν πρέπει να πονάει. Όμως εγώ πονάω. Πονάω και εκείνος δεν ξέρει τίποτα. Πονάω και εκείνος ίσα ίσα που αναγνωρίζει ότι υπάρχω. Πονάω. Ένα χέρι σφίγγει την καρδιά μου και την συνθλίβει. Και γω σκέφτομαι τα δικά του τα
χέρια που κάθε φορά που τα βλέπω θέλω να τους δώσω χίλια φιλιά. Πονάω και σκέφτομαι το χαμόγελο του. Πονάω και απομακρύνομαι για δευτερόλεπτα από τον εαυτό μου για να δω ότι μπορεί και να μην το αξίζεις όλον αυτόν τον πόνο μου. Πονάω γιατι ειμαι εγωίστρια. Ποτέ δεν θα σου πω ότι πονάω για σένα. Ποτέ δεν θα πάρεις από τα χείλη μου αυτές τις λέξεις. Δεν θέλω να σε βλέπω αλλα θέλω να είμαι κοντά σου. Να σε κάνω να γελάς. Να διαφωνώ μαζί σου. Να κάνω πλάκες μαζί σου. Θέλω να αναπνέω δίπλα σου αλλά ποτέ δεν θα στο πω γιατί τελικά μπορεί να μην το αξίζεις. Δεν θέλω, δεν νομίζω να αντέξω άλλο πόνο. Πονάω και εσύ δεν θα είσαι ποτέ μαζί μου για να μου γιατρέψεις τον πόνο γιατί είμαι εγωίστρια. Δεν θα αντέξει το εγώ μου μια απόρριψη. Καλύτερα να ζω με τον πόνο. Με την μοναξιά μου. Καλύτερα να ζω με το όνειρο ότι είσαι δικός μου. Ποιον κοροϊδεύω; Δεν είσαι και ποτε δεν θα γίνεις.  Το ξερω αλλά γαμώτο! Μέσα μου σιγοκαίει μια ελπίδα. Η ελπίδα ότι θα γίνεις δικός μου, ότι θα υπάρξουν βράδια που θα κοιμηθώ στην δικη σου αγκαλιά. Και τότε πονάω ακόμη παραπάνω.