Ένα μέρος κάπως μαγικό.

Για να φτάσεις στο σιδηροδρομικό σταθμό του Πειραιά αποφεύγοντας το πολύβουο λιμάνι πρέπει να περάσεις από την αγορά της πόλης. Οδοί με περίεργα ονόματα όπως Τσαμαδού, Γούναρη, Ναβαρίνου, Καποδιστρίου, Λεωχάρους Αριστείδου και Κέκρωπος οριοθετούν την αγορά. Τα περισσότερα κτίρια σε αυτή την περιοχή ιδιαίτερα όσο πλησιάζει κανείς τον σταθμό ξεπερνούν τους δύο ορόφους. Αυτά τα μαγικά και υπέροχα
διώροφα δεν γλύτωσαν μόνο από το βομβαρδισμό του Πειραιά αλλά  και από τους διάφορους παράφρονες δημάρχους. Εκεί βρίσκεις τα πάντα από ψάρια και κρέατα μέχρι ξηρούς καρπούς, χορδές και κιθάρες. Νωρίς το πρωί ακούς φωνές να διαλαλούν την ποιότητα της πραμάτειας τους, καροτσάκια κυλάνε στα πεζοδρόμια κάνοντάς τα να διαμαρτύρονται. Όμως μόλις βραδιάσει και αδειάσει η αγορά κάτι μαγικό συμβαίνει. Οι κλωστές του χρόνου μπερδεύονται. Το παρελθόν αναδύεται και ζει μέσα στο παρόν. Η φαντασία οργιάζει και βλέπεις τους ανθρώπους που δούλεψαν σε αυτά τα μαγαζιά να ξεπροβάλλουν μπροστά σου. Καπάτσοι Σμυρναίοι και Κωνσταντινοπολίτες. Έξυπνοι και δουλευταράδες Πόντιοι και Νησιώτες. Όλοι έμποροι. Όλοι ήξεραν να ξεχωρίζουν τα πιο εκλεκτά προϊόντα. Όλοι ήρθαν με άδεια χέρια και έχτισαν ξανά από την αρχή την ζωή τους. Νομίζω ότι αυτό είναι το μεγαλύτερο μαγικό που κρύβει η αγορά. Η ελπίδα που διαχέεται μέσα στα μικρά δρομάκια της.